hayattan yavaş yavaş çıkan şeyler

mesela; (bkz: ereksiyon)

(bkz: güven) (bkz: inanç) (bkz: özgüven) (bkz: güvenmek) (bkz: inanmak)

(bkz: mastürbasyon)

(bkz: özgürlük) sanki doğamız gereği birileri bir sebepten bizleri kısıtlasın istiyoruz. her şeye karşı bir bağlılık hissetmek aynı zamanda ona karşı özgür olamamak anlamına geliyor. farkında olmadan sevda, para ya da statü uğruna özgürlüklerimiz elimizden alınıyor babuşlar. bu acı bir gerçek ne yazık ki.

iletişim? bu yüzden asosyaldeyiz.

para gün geçtikçe fakirleşiyorum

sevdiklerimiz belkide en sevdiğimiz çıkıp gider hikaye biter. başrol oturup tekrar tekrar izler

hayatın ta kendisi olabilir hayatımızdan yavaş yavaş çıkan. her an, her saniye biraz daha tüketiyoruz hayatımızı. yavaş yavaş kopup gidiyor elimizden.

çocukluk arkadaşları

aile sohbetleri, anne babaya hürmet, komşuluk ilişkileri. artık o kadar robotlaştık ki bunların hiçbirini yapmıyoruz. kendimden örnek vereyim. babamların evi ile benim evim karşılıklı ama ayda bir gidiyorum. sabah işe gidiyoruz akşam eve gelince akşam yemeği,haberler ve yatış. günler birbiriyle aynı. sanki fotokopi ile çoğaltılmış gibi.

duyarlılık olduğunu düşünmekteyim örnek verecek olursam eskiden bir iki şehit haberi geldiği zaman evde olsun çarşıda olsun sevdiklerimizle konuştuğumuzda muhakkak değinir ve terör örgütüne söver acıyı paylaşmayı isterdik fakat şimdi gündeme bile gelmemeye başladı belkide alıştığımız için olabilir ama sonumuz hayır değil onu bilir,onu yaşarım. edit:imla

samimiyet, vicdan, özgürlük.

duyarlılık. insanın en büyük zaafıdır belki bu, yavaş yavaş duyarlılığımızı kaybedip insan olmaktan çıkıyoruz, ve daha da kötüsü bu duruma alışıyoruz. üzücü.

gereksiz insanlar

söz tutmak. o kadar alışmışlar , o kadar alışmışız ki verdiğimiz sözleri unutmaya. " o tutmadı bende tutmicam " diye diye ağzımıza pelesenk oldu sanki çok basit birşeymis gibi.en acısı da iki gönül arasında tutulmayan sözlerdir bence , " seni hep seveceğim , seni hiç bırakmayacağım " bunları duyunca ne de güzel seviniyoruz değil mi yalan olduğunu bile bile. ya söz namustu arkadaşlar ne çabuk unuttuk.

mümkünse ben çıkmak istiyorum müsait bir yerde

uyku

lys

(bkz: hayat) ?

tahammüldür. tahammülsüz insanlar haline geldiğimiz için hep kavgalarımız, huzursuzluklarımız. ne beklemeye tahammülümüz var herhangi bir şeyi ne de bir başkasına tahammülümüz var. hemen çıkarıveriyoruz hayatımızdan insanları.

güzel günlere olan inanç.

insani duygular. çünkü günden güne makineleşiyoruz. evlilik için bile artık sevmeye değil de evlenecek kişinin parasına, evine, arabasına falan bakılıyor. ama o kişiye hayalleri, fikirleri, hedefleri sorulmuyor. sorulsa bile çokta ciddiye alınmıyor.

sevilesi insanlar.

emek.

beyin

şöyle bir baktım da, hayret, kimse yazmamış. ya arkadaşlar sizi bilmem ama gün geçtikçe yavaş yavaş benim canım çıkıyor.

ben.

futbol milli maçlarını hevesle takip etmek

En yakin zamanda ben 🤓😃 edit: otistik degilim arkadaslar emoji sadece ironi icin kullanilmali.

Bozuk para

nakit para kullanmak. bugün dışarı çıkarken fark ettim, cebimde hiç nakit para yok. her şeyi kartla halletmeye alıştık hepimiz. ama bu sadece teknolojiden dolayı da oluşmuş bir durum değil. örneğin şu an çoğumuzun aldığı maaş piyasadaki en yüksek banknot olan 200 tl cinsinden düşünüldüğünde, minimum 60-70, ortalama ise 100 tane 200 tl etmekte. kim neden para taşısın? pul bile değil artık bu.

İnsanı duygularımız . Yavaş yavaş yitiriyoruz üstelik

Yediğimiz kazıklar.

Simli tebrik kartları

yani mutluluk mu diyeyim, aşk mı diyeyim, sevgi mi diyeyim bilemedim ki şimdi

Gereksiz insanlar. Biraz zor oluyor belki, zaman alıyor ama hayat ilerledikçe saçma sapan insanlar pirincin içindeki taşlar gibi tek tek çıkıyor gidiyor.

Sevgili olabilmek. Artık o kadar çok herkesin herkesle muhabbeti var ki “flört” tutturulmuş gidiyor. On kişiyle flört edip hangisi denk gelirse, can kimi çekerse mantığı… Sevgili olabilmek, birlikte bir hayatı inşa edebilmek, yol arkadaşlığı kurmak yavaş yavaş hayatımızdan çıkıyor. Geriye sadece daha çok takipçi ya da işi iyi giden bir boşanma avukatı kalıyor.

Kendim.

Keyfim ve kahyası

așk.

Bütün arkadaşlarım.

tahammül, duygular, yaşama isteği ve biraz daha tahammül, etrafımdaki insanlar ve son olarak tahammül

kendi hayatımdan ben çıkıyorum. neşemi ve pozitifliğimi kaybettim, geriye sadece azg… şaka.

Sanırım Enerjim. Eskiye göre daha az sıklıkla dışarı çıktığımı farkediyorum nedense son zamanlarda ev daha huzurlu geliyor.

Ahlak